Na een paar bochten (ik ben niet goed in tijd uitdrukken) stopten we. We liepen wat rondom de auto en op een klein bospad. Was dat alles? Nee.
Even later kwam er een busje aan. Ik ben altijd gefocussed op busjes, want daar kunnen mijn hondenvrienden in zitten. Ik moest gaan zitten en keek naar het busje. En toen herkende ik Erwin. Ik begon te blaffen van opwinding. De deur ging open en Marta, Mirza, Kenny en de anderen kwamen eruit. Nu legde ik het verband: andere halsband = steppen.
En voordat ik eens voor de step stond, het leek wel een eeuwigheid te duren. Ik was als laatste aan de beurt. Ik blafte alle dieren in de wijde omtrek wakker en ik trilde van opwinding.Eindelijk gingen we dan.
