Beachlover

Ik heb afgelopen week ergens anders gewoond met mijn baasjes. Een klein huisje waar ik geen trappen hoefde te lopen. En een grote tuin net als thuis waar ik heerlijk kon voetballen. Maar we waren hier niet vaak.

Ik heb veel in de auto gezeten, en ook nog eens een andere dan ik gewend ben. Maar hij zat prima, want ik kon rechtop zitten en lekker door het achterraam kijken. En mijn baasjes waren er altijd bij, dus extra gezellig.

Ik heb veel gezien en gedaan: door dorpjes gelopen, op het terras gezeten, naar het strand geweest en restaurants bezocht. Tussendoor kon ik een beetje uitrusten in de auto.

Soms ging een van mijn baasjes weg, terwijl ik met de ander achterbleef. Dat vind ik als herder niet grappig. Ik moest er van huilen. Ik wilde met mijn achtergebleven baas nergens heen, maar bleef ongeduldig wachten. Maar als de ontbrekende baas weer terug was, was ik blij en tevreden. Ik kon weer kwispelen. Ik moest ook regelmatig poseren, maar had er niet altijd zin in. Mijn baasje heeft vast veel foto's moeten weggooien.

Zodra ik water of strand zag werd ik blij en wilde ik gelijk op het strand. Hier kon ik tenminste graven en op vogels jagen. Een keer, mijn baasjes zaten te eten (ik had het al op), zag ik het strand maar ik kon er niet heen. Ik wilde er heen, maar er zat iets tussen mij en het strand. Waarom kon ik er niet heen terwijl ik het wel zag. Gelukkig kreeg ik als compensatie af en toe een stukje vis van een van mijn baasjes. Van mijn bazin het meest.

De bal ging ook meestal mee en zo kon ik toch met mijn baasjes voetballen na een terrasbezoek. Als we even terug waren bij ons huisje wilde ik wel voetballen met mijn baas, maar was ik zo moe dat ik niet meer kon bewegen.
's Avonds ging  ik een keer met mijn bazin via de duinen naar het strand. Ineens was er een ontzettend lawaai van schreeuwende mensen en zelfs harde knallen. En even later weer tot wel 5 keer. Het jaar was toch nog niet om?

Ik ben een echte beachlover geworden. Zodra ik zand zie en de zee ruik moet ik erheen. Jammer dat dat niet altijd mocht van mijn baasjes. Maar als ik dan op het strand was rende ik als een dolle over het strand. Ik joeg op meeuwen en graafde gaten zo groot als ikzelf.

Fotootje

Hoera, ik ging met mijn baas in de auto. Naar het bos.............. of toch niet want we reden een andere straat in. O nee toch, niet weer. Ik zag het gebouwtje al. Dezelfde als vorige week. Toen ik moest huilen. Mijn baas liet me uit de auto en probeerde me eerst nog om de tuin te leiden door even met me langs de bosjes te lopen. Ik had geen zin in plassen, maar voor mijn baas deed ik dan maar een klein plasje.

Binnen was er niemand, maar al snel waren er drie mensen, waarvan er één me vaag bekend voorkwam van de laatste keer. Ik probeerde ze weg te blaffen, maar helaas. Mijn baas nam me mee naar een kamertje. Hij ging over me heen staan en even later voelde ik een prikje in mijn kont.
Vervolgens ging mijn baas weer met mij de kamer uit. Naar huis! Nee helaas, ik moest wachten. Gelukkig bleef mijn baas ook.

Ik begon langzaam wat slaperig te worden. Ik kon mijn ogen niet meer open houden. Er kwam iemand kijken, maar ik was nog wakker genoeg om deze persoon weg te blaffen. Maar ik zakte toch steeds verder weg. Mijn halsband werd afgedaan en ik werd opgetild en op een tafel gelegd. Ik deed nog een poging om te ontsnappen, maar die mislukte. Ineens zag ik mijn baas ook niet meer. Ik was nu zo moe dat ik me maar overgaf aan de witte jassen. Heel af en toe voelde ik iemand aan mijn poten zitten. Het deed een beetje pijn.

Hé, ik zag mijn baas weer vanuit mijn ooghoeken, maar ik had de kracht niet om op te staan. Ik hoorde mijn baas praten met de man die ik in mijn droom ook zag. Of droomde ik niet?

Mijn baas deed mijn halsband om en praatte zachtjes tegen me en aaide me. Ik voelde nog twee prikjes en daarna werd ik een beetje wakkerder. Heel langzaam deed ik mijn ogen verder open en keek ik naar mijn baas.

Langzaam tilde ik mijn hoofd op, keek om me heen, viel even terug, en probeerde het opnieuw. Ik kwam overeind en ging staan. Zwalkend liep ik een stukje. Ik was erg suf, maar na een paar stappen ging het al wat beter. Mijn baas hielp me in de auto en we reden naar huis. Nu lig ik suf achter het huis.

Noot van de baas: Gido heeft een paar vergroeide rugwervels. Deze zijn aan elkaar gegroeid en kunnen niet individueel worden bewogen. Dit veroorzaakt stijfheid en soms pijn. Actie met zijwaartse bewegingen ontzien. Fietsen mag wel, zolang hij maar recht loopt.